Yerevan (Armenië)

Op het station van Yerevan moeten er eerst wat nodige handelingen verricht worden voordat we de straat op kunnen. Zonder geld doe je niets, dus eerst wat drammen zien te krijgen ( 1 euro is 500 dram). Internet is het volgende zodat Maps Me Armenië gedownload kan worden en ons de weg wederom kan wijzen.

Voor het station wordt een groentemarktje al druk bezocht op dit vroege tijdstip. Ik zie aardbeien en mooie witte bloemkooltjes! Een paar taxichauffeurs komen naar ons toe maar hen wijzen we vriendelijk af. We kunnen ons appartement pas om 14.00 uur in dus  kiezen wij ervoor om te lopen en onderwijl wat van Yerevan te zien. Onderweg zien we veel hoogbouw, oude en nieuwe flats, spiksplinter nieuwe winkelstraten welke doen denken aan de Koopgoot in Rotterdam, brede autowegen zoals je ze ziet in Moskou of St. Petersburg en die onmogelijk zijn om over te steken, schoongeveegde terrassen met loungestoelen en draperieën, straatveegsters, de bekende winkeltjes waar niets verkocht wordt waar je hart sneller van gaat kloppen, trolleybussen en veel schoolgaande jeugd in uniform. Eigenlijk nog niets nieuws onder de zon. Wel veel parken en straten met bomen. 

Yerevan is één van de oudste steden ter wereld maar daar zie je niets van. Het is eerder een moderne stad. Vrijwel alles is gebouwd met rose-rood tufsteen wat de stad de bijnaam ‘the pink city’ heeft opgeleverd.

We doen erg ons best om de berg Ararat te zien maar hoe we ook speuren, we zien m niet. Het is erg heiig, misschien is dat de reden. Is het ochtendnevel of smog?

Op een terrasje  trakteren we onszelf op een ontbijtje met internet. We hebben zeker een paar uur gelopen en hebben trek. Met afrekenen komen wij erachter dat er hier Europese prijzen worden gehanteerd. Das effe wennen na Georgië. 

Onze zoektocht naar het appartement verloopt voorspoedig. Het moet in de buurt zijn van de bekende Cascade, een monumentale buitentrap waar je op verschillende straatniveaus kunt komen. Binnen afzienbare tijd bereiken we deze trappen ook die ons doen denken aan de Potemkintrappen in Odessa. Volgens Maps Me motten we hier op...!!! No way. Gelukkig is er een behulpzame man die ons te kennen geeft, dat er roltrappen zijn in het gebouw waar wij het bestaan nog niet van weten. Het blijkt een enorme ruimte te zijn met 7 roltrappen naar een terras op 450 meter hoogte. Er zijn op verschillende verdiepingen expositiehallen die samen het Kunstmuseum Cafesjian vormen. Heel bijzonder!

Op het bovenste terras heb je schitterend uitzicht over Yerevan en de Ararat. Dit bewaren we voor een ander moment. Eerst onze verblijfplaats vinden. Onze straat bevindt zich op het niveau van de derde roltrap. Een leuke straat zoals je hoopt aan te treffen! Als je het straatje uitloopt kom je bij het zogenaamde ‘ geliefdenpark’. Er zijn waarachtig klaterende nep-watervalletjes die de Yerevanse jongedames uitnodigen tot uitgebreide foto-shoots. Hier strijken we neer omdat het nog altijd geen tijd is om het appartement in te kunnen. Wel hebben we onze bagage er al gedropt. We zien een enorme ravage en een werkster met zweet op  haar voorhoofd. Ze is keihard aan het werk om de zooi van de vorige huurders weg gewerkt te krijgen. De ruimte die we huren voor de komende 3 nachten is wel de beste ever! Het is groot, licht en heeft uitzicht over de stad. Dat er lekkage is in de slaapkamer, een tafelblad wat los zit zodat je er niets op kunt zetten en een douchegordijn waar je soep van kunt trekken, nemen we uiteraard voor lief! Rest mij nog te zeggen dat ik doodsangsten heb uit gestaan in de lift. Deze weigert dienst nadat de deuren achter ons dicht zijn gegaan. Het licht doet het niet. De paniek slaat toe. Als een idioot probeer ik mijn vingers tussen de deuren te krijgen. Gelukkig krijg ik ze open!!!