Eurovisie, Grand Prix en karaoke

De winkelier/verhuurder komt enthousiast als een kind dat de kerstkado’s ontdekt heeft de trap op: ‘Mr Patrick, snow !’ We hadden natuurlijk al geconstateerd dat het omringend gebergte ‘s nachts een sneeuwlaag had gekregen. ‘Today Xinaliq?’ Nee, we gaan niet door de sneeuw naar Xinaliq, hoe fraai dat nu ook mag zijn. We gaan naar Xachmas en dan langs de kust naar de grens met Dagestan. Xachmas heeft een treinstation en waarschijnlijk mede daardoor een overschot aan Lada-taxi’s. De chauffeurs liggen vaak bij gebrek aan klandizie te slapen op hun achterbank. Ook doden ze de tijd met het roken van dunne sigaretten (70 eurocent per pakje) of het pellen van zonnebloempitten (20 cent per zakje). Rijden ze doelloos rond, dan verstoken ze benzine van 40 eurocent per liter. Er is absoluut geen emplooi voor zoveel taxichauffeurs, maar hetzelfde geldt voor winkelpersoneel, straatvegers, politieagenten en kioskhouders. De winkeliers verkopen allemaal hetzelfde, er is geen enkele diversificatie in het aanbod. In de folder van ons autoverhuurbedrijf staat dat je voor 20 manat (10 euro) per dag een chauffeur erbij kunt huren, dus dat lijkt het gemiddelde dagloon te zijn. Waarschijnlijk nog aan de hoge kant. Als je een doorsnee-winkel binnenstapt ben je meestal de enige klant en word je nauwlettend in de gaten gehouden door 10-koppig personeel. In Sovjet-tijden was er ook sprake van verborgen werkeloosheid. Dit land heeft met de olie- en gasinkomsten de beste uitgangspositie van de 3 transkaukasische landen en toch komt het niet van de grond omdat het geld niet besteed wordt aan de ontwikkeling van het volk. Het volk wordt tevreden gehouden met het binnenhalen van evenementen als het Eurovisie-songfestival (hiervoor is zelfs speciaal een ‘crystal palace’ gebouwd) of de Grand Prix van Baku. Mogelijke evenementen in de verre toekomst worden al grootscheeps aangekondigd. Ilham Aliyev heeft de mond vol van de jeugd die de toekomst heeft, maar we zien er in de praktijk weinig van terechtkomen. Ook in Xachmas zie je weer kopieën van beroemde bouwwerken (ditmaal de  Londense Towerbridge) en parken met gipsen kamelen en hertjes die dartel over een kunstmatig beekje springen. De Azerbeidzjaanse kinderhand is snel gevuld. Nadat we een zelfbenoemd parkeerwachter wat toegestopt hebben, verlaten we Xachmas richting Kaspische Zee. 
De zee, die bij Baku nog bruin stroperig aandeed, ziet er hier in het Noorden helder uit. Je zou bijna zeggen dat het de Noordzee is, als je de rietkragen die het strand omzomen niet gezien zou hebben. (Bij Poti aan de Zwarte Zee troffen we ook al rietlanden aan). We kunnen ons niet voorstellen dat dit een geliefd vakantiegebied is, gezien de desolate staat van de vele resorts die bv. Malibu Beach heten en veelal karaoke-voorzieningen hebben. Vlak voor de grens houdt het asfalt ineens op terwijl de weg op de kaart gewoon doorloopt en vlak voor de grens afbuigt. Als we zien dat een bus doorrijdt alsof er niets aan de hand is besluiten wij dat ook te doen. De kwaliteit van de wegen was Htot dusver goed in Azerbeidzjan. In Georgië en Armenië is een onverharde weg met diepe kuilen heel gewoon. We tikken heel even de grens aan (er zit een hoge pet in een hokje) en maken ons dan weer gauw uit de voeten.