Terug naar Tiblisi en uitstapje naar Mtskheta

Nu ik dit schrijf zijn we vanochtend met de nachttrein in Yerevan ( Armenië ), aangekomen.

Het verhaal eindigt echter in Sighnaghi. Dus  pak ik daar de draad  op. Vanuit Sighnaghi zijn we terug gegaan naar Tiblisi. Het busje was in zeer slechte staat. We konden door gaten in de wielkast het wegdek onder ons door zien schieten. Maar dat terzijde. We hebben besloten naar Armenië te gaan omdat we hopen dat het daar minder toeristisch is. Wij zijn afhankelijk van het openbaar vervoer en de wegen waarlangs men rijdt zijn beperkt met als gevolg dat iedereen op dezelfde plaatsen komt. Zo maken we gister een uitstapje naar Mtskheta, zo’ n 13 kilometer van het centrum met de masrutkha. Het lijkt ons een dorpje waar het lekker rustig is. Het ligt aan de rivier en grenst aan het nationaal park van Tiblisi. In dit dorp is in Georgië het Christendom begonnen. Het spirituele hart ook wel. ( De Georgiërs zijn heden ten dagen nog steeds heel gelovig. Ze slaan een kruis voor iedere kerk of klooster dat ze passeren en dat zijn er heel wat). Een medepassagiere van ons heb ik tijdens het korte ritje naar Mtskheta wel dertig keer een kruis zien slaan.

Op een berg ligt het klooster Jvari. Dit laten we links  liggen, gewoon omdat het veel te hoog ligt en we geen zin hebben in een taxi. We bezoeken wel de kathedraal Svetitskhoveli in het dorp zelf. Met ons weer vele anderen. Je kunt door de toeristen de ruimte niet goed in je opnemen of je moet om 10 uur al op de stoep staan. We blijven niet lang. Patrick heeft op de heenweg een  brutalistisch gebouw gezien die hij graag nader wil onderzoeken. We nemen de eerste beste bus terug en stappen onderweg uit aan de voet van het voormalig archeologisch museum. Het ligt op een heuvel en Joost mag weten hoe je er komt.  Waar een wil is, is een weg en die is er ook. 

We bestijgen de trap naar dit monsterlijke gebouw en zien voor de ingang allemaal kantoormeubilair voor oud vuil liggen. Dan horen we een telefoon in het gebouw over gaan. Op hetzelfde moment zien we twee bewakers. Van hun gezicht valt af te lezen dat ze onze aanwezigheid niet op prijs stellen. Weg zijn we.

Eergister hebben we op het station al tickets gekocht voor de nachttrein naar Yerevan. Het liefst willen we overdag zodat je nog wat ziet maar helaas is er maar één trein per dag en die vertrekt om 22.16 om precies te zijn. We zijn keurig op tijd op het station om de bagage op te halen. Deze hebben we in bewaring gegeven bij de ‘ storage’ . 

We hopen dat we de coupé voor onszelf hebben. Gelukkig komt er niemand bij! Patrick haalt een lakenpakket op bij onze wagondame en we dekken ons bedje op. De trein zet zich in beweging. De snelheid schatten we in op zo’n 30 kilometer per uur. De afstand is maar 380 kilometer en we komen pas om 7.30 uur aan!

Om 24.00 uur worden we uit ons slaap gehaald door de douane.  Eerst komt er een modieus geklede blonde James Bond-dame die ons met een soort polaroidcamera op de korrel neemt. Waarom in ‘s hemelsnaam? Dromen we dit? Vervolgens een employé met een flinke computerterminal op zijn buik. Dit alles resulteert in een mooi rood stempeltje in ons paspoort. Ook bij de Roemenen in de belendende coupé verloopt alles heel rustig. Geen gedoe. Toch slapen we niet lekker meer. We zijn vaak wakker. De trein heeft geen regelmatige cadans en lijkt met vierkante wielen te rijden.