Bad Money ( Xinaliq)

We slapen lekker in het zoveelste bedje deze reis. Buiten is het stil. Geen blaffende honden, airco’s of auto’s die razen. Na ons ontbijt stappen we in t autootje om naar het dorp Xinaliq te gaan. Eindpunt van een bergweg door een spectaculaire vallei. Het is 55 kilometer vanaf Quba. De benzineteller staat op een kwart. We zullen wel een pomp tegen komen onderweg. Maar die laat lang op zich wachten. De autorit is verre van ontspannen door al het getuur op de benzinemeter. Je kunt wachten op een point of no return of terug naar af en tanken in Quba. Wijselijk kiest Patrick voor het laatste. Als het aan mij had gelegen waren we doorgereden.....
We beginnen gewoon opnieuw met ons uitstapje van vandaag. De route is de mooiste die we tot nu toe gereden hebben. Bergwanden met ruige structuren en gekke formaties bergtoppen. Zwarte bomen zonder gebladerte groeien tegen de bergwanden op. In het dal stroomt een wilde rivier. We klimmen met onze 4x4 steil omhoog langs een smalle weg zonder vangrails. De hoogten zijn immens. We stoppen op een uitzichtspunt om goed te bekijken waar we terecht zijn gekomen en wat al achter ons ligt. Zo moet de Grand Canyon er toch ook uitzien? Het waait enorm. Verdorde distelstruikjes vliegen over het wegdek evenals stofwolken die soms het zicht belemmeren. Gelukkig zijn er weinig tegenliggers. Na anderhalf uur bereiken we het bergdorp Xinaliq. Het ziet er in eerste instantie verlaten uit. We parkeren de auto en wandelen over smalle blubberige paadjes naar boven tussen wat huizen door. Binnen de kortste keren komen uit hoeken en gaten kinderen op ons af. Ze vinden het fantastisch om eindelijk hun school Engels in de praktijk te kunnen brengen ‘ How are you’ en ‘ What is your name?’  We nemen na een tijdje vriendelijk afscheid en lopen door. Later treffen we ze allemaal weer bij de auto. De nederzetting heeft 2000 inwoners hebben we ons door een dorpeling laten vertellen. Waar ze zich dan allemaal mogen ophouden is een raadsel. Misschien kunnen ze zo aanspraak maken op de titel ‘dichtstbevolkte hooggelegen dorp ter wereld’. We fotograferen heel wat af. Het is er zeer de moeite waard. Mensen op de gevoelige plaat vastleggen durven we niet. Als je het vraagt wordt er geposeerd en dat is niet wat je wilt. De mensen hier hebben door weer en wind getaande gezichten. De vrouwen blijven op afstand naar ons kijken. De mannen zijn openlijk nieuwsgierig en komen naar ons toe voor een praatje met handen en voeten. Eén man vertelt dat hij als bouwvakker seizoenswerk doet in Dagestan. Je kunt de grens zien liggen. Ook in Rusland ‘ bad money’ maar meer dan hier. Nu is er geen werk meer en bouwt hij aan zijn eigen huis in het dorp. Hij vertelt ook dat de bergpas ‘s winters begaanbaar wordt gehouden. Wij gingen ervan uit dat het dorp in de winter compleet geïsoleerd zou zijn en dat het enige vertier zou bestaan uit het weven van tapijten voor liefhebbers zoals ik.
We rijden terug. Godzijdank met benzine in de tank. Er was op de hele route geen benzinestation te vinden!