Yeghegnadzor

Na een onrustige nacht zetten we koers naar het klooster Noravank. We zijn er vroeg bij en kunnen in betrekkelijke rust genieten van het spirituele complex, in de 13e eeuw ontworpen en van reliëfs voorzien door de zelfbenoemde architect Momik in opdracht van de dynastie der Obelianen. Boven de ingang van de eigenlijke kapel heeft hij God afgebeeld die via een duif het hoofd van Adam leven inblaast. Het is tamelijk ongebruikelijk om God af te beelden en kunsthistorici menen dat we hier te maken hebben met een late Momik omdat hij door vermeend verminderd gezichtsvermogen nogal diep ingekerfd zou hebben. De bovenverdieping van de kapel is bereikbaar via een uitwendige stenen trap en alle gevels zijn voorzien van fraaie ornamenten. De eerste touringcars arriveren en er is zelfs een ambulance met zwaailicht op de parkeerplaats. Een van de bezoekers moet ‘ kloostrofobisch ‘ geworden zijn. We maken ons snel uit de voeten richting Yeghegnadzor. We kuieren rond met de straatveegsters en ontdekken een overwoekerd pretpark. Een onttakeld reuzenrad en een soort rups-carroussel. Een viertal jongens vindt het vreemd dat we daar rondhangen en zegt dat het door ‘money’ komt dat het er zo bij ligt. Ze gaan bereidwillig op de foto en willen die ook via bluetooth hebben. Op onze strooptocht door Yeghegnadzor ontdekken we een soort postkantoor en één van de employées spreekt Engels! Ik stel voor om onze ballast van metalen dashboardkastjes e.d. naar Mirjam in de Riouwstraat op te sturen. Fabienne gaat akkoord en we proberen de spullen in de standaard kartonnen doos te proppen. Als dit eindelijk gelukt is moet aan het loket de hele bende er weer uit omdat alles gecontroleerd en omschreven moet worden. Een luciferdoosje met een afbeelding van Stalin mag niet mee volgens de verordeningen. Te explosief zeker. We zijn zeker een uur bezig en het is nog maar de vraag of het pakket ooit aankomt.

We besluiten in het enige hotel van Yeghegnadzor te overnachten maar we kunnen het niet vinden. De cursor van Maps Me laat ons weer in de steek en de bevolking stuurt ons overal heen. We worden helemaal gek. Uiteindelijk brengt een meisje ons. Het blijkt tegenover de parkeerplaats van onze Lada te zijn, het startpunt van onze zoektocht. Het hotel is volledig ‘stealth’, geen enkele aanduiding op de gevel. We zijn de enige gasten en krijgen toestemming om in de hotelkeuken te koken. ‘s Avonds is er gedruis op het plein voor ons hotel. Er worden geluidsboxen en stoelen neergezet en een projectiescherm opgeblazen (!).  Charles Aznavour (Aznavourian) blijkt overleden en er is een landelijke tv-uitzending. Ik wil Bayern-Ajax zien maar krijg de tv niet aan de praat. Het is inmiddels heel onrustig geworden op ons plein. Wild claxonnerende auto’s rijden voorbij, er scholen veel mannen samen die onbegrijpelijke woorden scanderen. Ik doe navraag bij de nachtportier: ‘Demonstracia’ en ‘anti-parlement’   maak ik er uit op. De regering wilde het volk met Aznavour in slaap sussen maar die vlieger ging niet op.