Via Vardenis en Martuni door de Selimpas

Omdat Fabienne volledig gevloerd is door een storing in haar darmflora (lees: het komt er van voren en van achteren uit) neem ik,   haar trouwe metgezel, de honneurs waar. We zouden anders te veel aan de vergetelheid prijs moeten geven. Enfin, de benzinemeter van de Lada schommelt hevig en het lijkt ons raadzaam snel bij te tanken. Dat moet gaan lukken in Vardenis, op de kaart een vrij grote plaats. Alleen is de weg veranderd in een karrespoor. Terwijl Fabienne het meer afspeurt op pelikanen en flamingo’s probeer ik kuilen en kuddes koeien en schapen te ontwijken. In dit gebied zijn er opvallend veel herders actief. We bereiken Vardenis en er is inderdaad volop bedrijvigheid. Er zijn zelfs geldautomaten. We parkeren de Lada en verkennen het plaatsje. Als we een soort supermarkt binnengaan komt het voltallige personeel opdraven om ons exoten in levende lijve gade te slaan. Ook op straat baren we opzien. Schoolmeisjes willen een selfie met ons. Op de stoep hangen koeienkoppen na te druipen aan een vleeshaak. Bij een leuk benzinestationnetje informeer ik wat voor benzine de Lada  Niva nodig heeft en de tandenloze pomphouder mompelt iets van ‘machina sovjetica’  en wijst op één van zijn aftandse pompen.  We vervolgen onze weg richting Selim-pas die gedurende een groot deel van het jaar gesloten is. Marsjrutka’s  doen deze weg niet aan en een taxichauffeur vraagt 20.000 dram ( circa 40 euro, een godsvermogen). Achter ons zien we het Sevanmeer en voor ons talloze met zakken uien en aardappels beladen Lada’s en Wolga’s.  De berghellingen worden afgebrand. Om ze vruchtbaar te maken? Net voorbij het hoogste punt is een Caravanserai uit de 13e eeuw in nagenoeg authentieke staat. We zijn hier immers op de Zijderoute. Bij deze volledig uit steen opgetrokken herberg (ook het dak) is een mooi uitzichtspunt. Er is dus ook een privé-chauffeur die 4 schaapachtige Duitse toeristes voorziet van watermeloen en een snoeiharde Sabeldans van Chatchaturian (ook een beroemd Armeen) uit de speakers van zijn Mercedes-busje. Ik word woedend en geef hem te verstaan dat wij hier niet van gediend zijn. Warempel met succes. In de nu verstilde diepte zien we de groene Yeghenis-vallei liggen waar we vandaag willen uitkomen.  Eenmaal beneden zien we een bordje met ‘b&b 120 m’. We gaan erop af en besluiten met de boerenfamilie in zee te gaan.  Ze spreken geen woord over de grens maar laten ons een in zuurstokrose uitgevoerde slaapkamer zien. We proberen via maps me een winkeltje te vinden om zelf te kunnen koken maar dat blijkt ijdele hoop. Een pak melk is al te veel gevraagd. We zijn dus aangewezen op de kookkunsten van moeder de vrouw. Is dit wellicht de oorzaak van Fabiennes darmproblemen?Wat we moeten betalen wordt pas duidelijk als er een gebrekkig Engels sprekende gast arriveert: 20.000 dram. Best veel afgezet tegen de 30.000 van de luxe Tufkenian-lodge. Tot overmaat van ramp hoor ik ‘s nachts ineens geschuifel van sloffen in onze echtelijke sponde. (De heer des huizes snurkt op de bank en zijn vrouw ligt op de grond in de woonkamer) Ik mis ‘s ochtends mijn portemonnaie en wijt dit aan het nachtelijk bezoek. Gelukkig vind ik hem tussen de stoelen van de Lada terug. Het moet oma geweest zijn die de weg in huis kwijt was.