Sighnaghi

We arriveren in Sighnaghi. Op de parkeerplaats waar het busje stopt zien we touringcars. Patrick heeft in de Lonely Planet al vernomen dat er quads in het dorpje rijden. We hopen dat dit ondertussen verboden is, tegen beter weten in....

We komen de hoek om en zien quads in soorten en maten. Vanaf dit moment noemen wij ze kwaadaardige quads. Dat ze handig zijn    merken we ook. De straatjes hier zijn super steil. We sleuren onze bagage de hellingen op en af. Gelukkig vinden we ons adres vrij rap.   Moeder Barbarin, zoals wij de eigenaresse noemen, heeft bont gekleurde lakens aan de lijn in haar bloementuin hangen. Ze ontvangt ons hartelijk. Helaas is het geen appartement van 20 vierkante meter, zoals beloofd, maar een kamertje van 2 x 2. We kunnen er ons kont niet keren. De dochter legt met Google translate uit dat zij ervoor gekozen hebben om het zo op booking.com te plaatsen. Ja, logisch, anders komt er geen kop.

We krijgen toestemming om in het keukentje van moeder Barbarin te koken. Dat dan weer wel.

Het huis ligt in een rustig zijstraatje. We hebben prachtig uitzicht op de uitgestrekte vlakte met daarachter weer de besneeuwde toppen van de Caucasus, een kerkje en de meanderende stadsmuur. Dit zijn de ingredienten van Sighnaghi waar de toeristen voor komen en terecht. 

Helaas bulkt het ook hier van de souvenirskramen waar de nodige prullaria verkocht worden.

Na een nachtje slapen gaan we aan de wandel. Volgens Maps me moet er een pad naar Tsnori zijn, een dorp beneden op de vlakte. Patrick tuurt zich suf op het scherm. Het pad is er inderdaad maar Maps me slaagt er niet in het te vinden. Ik heb al geruime tijd geleden aangegeven dat ik een pad heb gezien. 10 minuten later komt meneer Jansen ook eens kijken, nog steeds niet overtuigd. Zodra we het pad aflopen is daar plotseling ook de cursor die zegt dat we op de goede weg zijn, gôh.  We banen ons een weg door het struikgewas. Het spijt ons dat we geen machete hebben. Het pad is al lang niet meer bewandeld door mensen, wel door koeien gezien alle vlaaien die we aantreffen. Mijn blote benen hebben het zwaar te verduren van de bramenstruiken  en distels. We zien heel veel bomen met granaatappels en rijpe bramen waar we van eten, heerlijk! Op het pad ligt het schild van een schildpad, op z’ n kop, helemaal leeggevreten. Verderop zien we een tweede exemplaar in dezelfde staat. Eindelijk iets exotisch, anders dan koeien of zwerfhonden. Toch spannend of we nog een levende schildpad tegen gaan komen. 

Eenmaal beneden komen we in de bewoonde wereld. We zien een jochie waterhalen bij een put. Op een muurtje eten we Matsoni met muesli. Weer op krachten vervolgen we onze weg naar Tsnori langs een in onbruik geraakte spoorlijn en wijngaarden. Een man in een vrachtwagen van het type waar we al vaak fotoos van hebben genomen ( of een dashbordkastje uit hebben gesloopt ), stopt , misschien om te vragen of we mee willen rijden. Patrick zegt nee omdat hij ervan uitgaat dat er nog maar plaats is voor één passagier. De man rijdt helaas verder. In de laadbak liggen bergen witte druiven. 

We kruisen een riviertje. Op de brug kijken we naar beneden. Er zwemt een zwarte slang! Later lezen we op internet dat het wemelt van de slangen in Georgië en dat je ervoor moet oppassen....

In Tsnori voel ik me als Kuifje in Afrika. Een man beduidt dat we maar moeten oprotten naar Tiblisi. We nemen maar snel een taxi terug naar Sighnaghi, dat toch behoorlijk ver is.

Tegen de avond wordt er een nog van het vorige adres nalekkende druivenpers bezorgd bij moeder Barbarin. Haar man, die tot dusver voornamelijk voor de tv heeft gehangen, wordt opeens actief en verklaart ons voor gek dat we zo’n dure fles wijn hebben gekocht. Dit maken we tenminste op uit zijn Buurman en Buurman-taal. Later krijgen we terwijl we net ons eigen maaltje achter de kiezen hebben nog een jetser van een shaslik-spies en een karaf witte wijn aangeboden.