Stalinmuseum Gori

We komen ‘ s avonds laat in Gori aan. Behalve een paar kerels die op ons afkomen is het stil op straat. We zijn moe en voelen ons niet op ons gemak. We lopen een winkeltje in waar nog licht brandt. De mannen die natuurlijk alleen maar behulpzaam willen zijn, lopen mee naar binnen. Wanneer ik een zakje nootjes en koud biertje afreken is Patrick met ze in gesprek geraakt. Ze helpen ons in een taxi en bellen met de eigenaar van ons nieuwe adres.
Binnen afzienbare tijd zijn we er. Het hele gezin staat klaar om ons te ontvangen. De dochter in een niemendalletje, Lolita.
We krijgen een rondleiding door het huis in zeer gebrekkig Engels. De dochter moet tolken. We zien dat pa en ma in de woonkamer slapen opdat de gasten gebruik kunnen maken van de slaapkamers. Lolita slaapt in de kamer naast de onze. De volgende ochtend paradeert ze in haar nachthempje langs onze kamer en verdwijnt in de badkamer. 
Na ontbeten te hebben gaan we op zoek naar het museum aan de Stalinavenue. Een grote allee die we aflopen. We hopen het giga Stalinbeeld aan het eind te zien maar het enige wat we aantreffen is een lege sokkel. Het museum is absurd groot. Het geboortehuis van Stalin staat ervoor overkapt door een soort van tempel. Hij wordt hier duidelijk vereerd (?). We gaan het museum in. Grote trappen bedekt met rood karpet leiden naar boven. Er zijn een aantal zalen vol met foto’s en schilderijen in chronologische volgorde vanaf zijn prille jeugd tot zijn dood ( In ‘ 53 overleden op 72 jarige leeftijd). Het is een hele knappe jongeman. Je kunt je niet voorstellen dat hij tot zulke afschuwelijke misdaden in staat was. Eigenlijk de ideale schoonzoon om te zien.
Op veel schilderijen wordt hij afgebeeld als een onwijs zorgzame man, vadertje Rusland. Niets over de vele moorden en goelags. Hij beschouwde de dood als het effectiefste politieke middel. Volgens Stalin kon je om één dode treuren, maar een miljoen doden waren slechts statistiek. Hij heeft de Sovjet Unie op de kaart gezet en dat moet iedereen weten.
Er hangen heel veel telegrammen van mensen die hem dankbaar zijn, een zorgvuldig geregisseerde persoonsverheerlijking.
Op een kaart kun je de vele plaatsen zien waar hij vanwege zijn revolutionaire activiteiten gevangen heeft gezeten, de stakker. Hij is gewond geraakt in een van deze kampen waardoor zijn linkerarm een stuk korter is dan de rechter. Om deze reden verstopt hij zijn arm op foto’s ( dit vertelde de gids). In de souvenirwinkel van het museum kun je onder andere manchetknopen met zijn beeltenis kopen. Naast het museum staat de privé-treinwagon van Stalin. Zo wil je wel reizen: de badkamer is zelfs voorzien van een ligbad.
De stad Gori blijkt verder een woestijn van steen. Een man zonder onderbenen ploetert voort in een zelfgebouwd karretje met trappers voor zijn handen. Zijn stompjes zijn verhuld door conservenblikken. Alleen de omgeving van het busstation biedt vertier. In het wachthokje van de buschauffeurs hangt een grote Stalinposter.