Afscheid van Mestia

De volgende ochtend brengen we een bezoek aan het Svanetiëmuseum in het dorp.
Een hyper modern gebouw wat ons gelijk was opgevallen toen we Mestia binnenkwamen.
Het is een mooie afronding van onze dagen hier tussen de Svaneten.
Binnen is het heerlijk koel en ruim. De collectie bestaand uit gebruiksvoorwerpen, munten, kleding, muziekinstrumenten en wapentuig, wordt goed gepresenteerd in vitrines. Ieder muntje wordt uitgelicht. Jammer genoeg zijn er 2 koppels luidruchtige Nederlanders die de rust behoorlijk verstoren. We willen er niet bij horen en houden ons mond al ligt het op het puntje van mijn tong om een opmerking te maken.
In de museumwinkel koop ik een kaart van oud Ushguli. Je kunt je er nu zo goed een voorstelling van maken hoe het geweest moet zijn. Ook omdat we een huis, grenzend aan zo’n wachttoren uit de 11e eeuw binnen zijn geweest.Het vee in de woonkamer. Slapen op het hok van de schapen, lekker warm. Een vuurplaats in het midden en een eigen broodoven.
In een boek treffen we fotoos van naïeve kunst aan. Het blijken schilderijen te zijn van Niko Pirosmanni, een vriendje van Paustovskij. Hij kwam aan de kost door uithangborden van cafés te schilderen en gebruikte tafelzeiltjes als schildersdoek. We komen er achter dat er in Sighnaghi een behoorlijke collectie van hem hangt en besluiten er binnenkort heen te gaan.

Om 14.00 uur vertrekt onze mashrutka naar Zugdidi van waaruit we de trein naar Gori gaan nemen.We willen hier het Stalinmuseum bezoeken. Natuurlijk wordt het later want er zijn nog zitplaatsen leeg.
De chauffeur sleurt 3 mensen  bijna uit een busje wat aan komt rijden. Ze zijn net terug van een trekking. Ze stappen in en we rijden weg. 100 meter verderop stoppen we alweer. De bagage van deze laatst ingestapte personen moet nog even worden opgepikt. Ik zie voor me hoe ze als gekken alles nog bij elkaar graaien op hun kamer, van alles vergetend waardoor ze weer terug moeten. Maar het valt mee. Om half 3 verlaten we Mestia definitief.
Volgens onze berekening kan het nooit langer dan tweeëneenhalf uur duren. Om 18.15 uur vertrekt onze trein en treinen gaan wel op tijd.....

De chauffeur heeft een maatje naast zich.Deze man is of stomdronken of knettergek, een mengsel kan ook. Ze voeren verhitte gesprekken met elkaar waarbij zelfs met een vuist op het dashbord geslagen wordt. Af en toe draait de mafketel zijn gezicht onze kant op omdat er iemand achter hem reageert op wat hij zegt.
Hij kijkt fel uit zijn ogen die bloeddoorlopen zijn. Zijn stemgeluid krijgt meer en meer volume.
Tijdens de plaspauze van 10 minuten komt de griezel op ons af en houdt mij bij de arm. Ik maak mijzelf los uit zijn greep, vriendelijk doch dringend. Patrick stelt voor om alvast in het busje te gaan zitten. Goed idee.

De pauze van 10 minuten duurt minstens een half uur. We hoopten in Zugdidi nog wat inkopen te doen voor in de trein maar dat wordt m niet. 
De verdere tocht wordt steeds onaangenamer. De chauffeur haalt meer en meer onverantwoorde manoeuvres uit nu we de haarspeldbochten achter ons gelaten hebben. Hij haalt vrachtwagens in zonder overzicht te hebben of rekening te houden met de koeien die op de weg liggen. Een paar keer worden we bijna gelanceerd. Onderwijl schreeuwt de gek of ratelt aan een stuk door.
Een van de buitenlandse passagiers trekt het niet langer. Hij gaat staan, reikt over de stoelen heen en graait met zijn armen naar de gek. Hij doet een kakelende kip na. ‘ you make me crazy man’ gilt hij bijna uit. Even lijkt het geholpen te hebben. We vinden deze Amerikaanse toerist een held.
Dan is er een moment dat ik bang ben voor erger. Is de gek nu getrickerd?
Er hangt een gespannen sfeer. De chauffeur schijnt hier geen last van te hebben. Sterker nog, hij hangt zijn arm ontspannen uit het raam. Een minachtende houding tegenover zijn passagiers.

We zijn blij dat we eindelijk voor het station worden afgezet. Snel rennen we naar binnen. We hebben nog 15 minuten om uit te vogelen waar we kaartjes moeten kopen. Onze paspoorten worden gevraagd. Godzijdank hoeven we deze niet uit onze bagage te diepen. Bij een kraampje in de hal kopen we nog snel een fles water en een zak chips. We zijn op tijd. De luxe trein met airco en wifi vertrekt right on time!
Als het goed is komen we om 22.45 uur in Gori aan.
In de trein is een automaat waar je Snickers kunt kopen. Een heerlijk avondmaal.