Poti. Een ecologisch Tsjernobyl

Huisjesmelker Joseph heeft een Yandex-taxi voor ons besteld (de Georgische Uber-variant). De chauffeur kan net als wij de niet meer bestaande Chailuri-straat niet vinden. Joseph loodst hem telefonisch binnen. Het is fijn dat er om 8 uur ‘s morgens in Tiblisi nog lang geen sprake is van een ochtendspits en we zijn keurig op tijd op het centraal station. Ons reisdoel is de havenstad Poti. Paustovskij schrijft er ook over dus reden genoeg om er een kijkje te nemen. De trein doet er 5 uur over en onderweg zien we weer vele stationschefs aandoenlijk in de weer met hun spiegeleieren. Patrick had vroeger ook een stationschef-uitrusting met kaartjeskniptang, spoorkaartjes, een pet en natuurlijk een spiegelei. Het doet hem deugd dat de Georgische Spoorwegen deze attributen nog vol overgave gebruiken. We steken de nodige rivieren over, staan om onduidelijke redenen ergens heel lang stil, passeren ontelbare in onbruik geraakte olietank-wagons ( komt dit door de aanleg van de oliepijplijn van Azerbeidzan naar Turkije ?) en bereiken het eindstation Poti. We hebben er op 4,5 km van het centrum een appartementje geboekt om het moerasachtige laagland van Kolkheti te bekijken en aan zee van het prachtige weer te genieten. Het blijkt een studentikoos optrekje te zijn in een geïsoleerde buitenwijk. Het krioelt er van de loslopende honden en werkloze mannen. Eén man sleutelt onder de motorkap van een vrachtwagen en 7 kerels kijken toe. Een bekend tafereel in de Kaukasus. De verhuurster laat ons achter met een ruwe schets van de omgeving. Het is nog vroeg in de middag dus we trekken er op uit. We willen de Zwarte Zee zien maar waar ligt ie? Maps Me biedt uitkomst. We lopen via een olifantenpaadje richting zee en moeten een binnenwater oversteken via een enorme verroeste hangbrug. Een hond, kind of aap krijst vanuit een verlaten vakantiekolonie. Een waarschuwing? Is de brug wel betrouwbaar? Niet onbetrouwbaarder dan de meeste andere bruggen in Georgië. Patrick klampt zich vast aan de reling en loopt behoedzaam langs de kant terwijl ik er royaal overheen klos. Thalassa! De zee! Het is er uitgestorven. Er staat een gigantisch betonnen staketsel van een strandpaviljoen en we lopen op blote voeten door het zwarte zand richting vuurtoren van Poti. Op gezette afstanden staan er visnetten in zee en op een van wrakhout gemaakte bank zitten vier oude vissertjes. De kuststrook is bezaaid met plastic afval. Een ecologisch Tsjernobyl.