Het ‘Kond ‘ van Bakoe

Vanaf ons balkon kun je de ‘ Flames’ zien, kantoorkolossen in de vorm van vlammen. ‘s Avonds krijgen ze alle kleuren van de regenboog. Ik probeer er een filmpje van te maken maar het geeft in de verste verte niet weer hoe het in werkelijkheid is. Bijna alle gebouwen en fonteinen zijn verlicht en als het even kan, flikkeren ze ook nog. We maken een wandeling over de boulevard, Bakoe by Night om al het fraais in vol ornaat te kunnen zien. De grootste vlaggenmast ter wereld ( ?) wappert er lustig op los. In de haven liggen luxe jachten waar we niet heen kunnen. Een bewaker houdt ons tegen. Het is heel lastig om over te steken. Je wordt gedwongen via voetgangerstunnels naar de overkant te komen. Soms betekent dit hele einden verder lopen. De stoepen zijn net als in Sint Petersburg en Moskou gigantisch hoog. Aan trappen en opstapjes geen gebrek. Aan het eind van een dag slenteren voel je je knieën behoorlijk. Veel straten zijn steil en moeten min of meer beklommen worden. Er ontbreken Marshrutka’s. Je kunt niet even een ritje maken naar het eind van een lange avenue om je benen te ontlasten. Als je om je heen kijkt wanneer je staat uit te blazen lijken  de locals er totaal geen moeite mee te hebben. Zij zijn het gewend. Zelfs de mensen op leeftijd stappen stevig door. In de wijk Sovjetski,  waar we de volgende dag heen gaan, wonen veel oudere mensen. Zij wonen er al hun hele leven net als de bewoners in Kond ( Yerevan). Het is net zo’n buurt waar de sloophamer nog niet langs geweest is. Wij nemen foto’s omdat het er schilderachtig uitziet maar je moet er niet aan denken om daar te wonen. De huizen zijn vervallen. Balkons dreigen ieder moment naar beneden te storten. Geen huis is onlangs geschilderd of op een andere manier opgeknapt met uitzondering van een moskee. In sovjet-tijden deed hij dienst als bioscoop. Een wereld van verschil met de pracht en praal hiervoor beschreven. Sovjetski is een schande voor de stad. Dat kan niet missen. Het sovjet-verleden moet worden uitgewist. Achter een grote houten schutting wordt al hard gewerkt aan nieuwe flats. We zien een man plotseling in een mast klimmen, een kastje openen en een telefoonhoorn inpluggen. We denken dat hij illegaal wil bellen maar het blijkt een Azerpost-ambtenaar te zijn. Her en der hangen zakjes oud brood. Brood wordt als heilig beschouwd en mag niet zomaar op straat liggen of samen met ander afval weggegooid worden. Azerbeidzjan is seculier islamitisch, dat wil in de praktijk zeggen dat je nauwelijks gesluierde vrouwen ziet noch muezzins hoort. Er schijnt in Bakoe zelfs een standbeeld te zijn van een vrouw die haar hoofddoek afdoet en trots haar lichaam toont (the liberated woman).  De stad telt überhaupt veel standbeelden. Zo staat er hoog bovenaan onze straat een gigantisch Lenin-achtig standbeeld van Nariman Narimanov, een communist, en werden we bij aankomst op het station al aangenaam getroffen door een bronzen stationscheffin met spiegelei!