Herfst in Kazbegi

Kazbegi is in herfstsferen en wij genieten met volle teugen. Wat is het hier onwijs fijn. Het seizoen loopt op zijn eind, weinig toeristen en hikers die het plaatsje overnemen. Een prettige atmosfeer, relaxed en een overweldigende natuur. We worden omringd door bergen waar de Kazbek ( 5045 meter)  met zijn ijsmuts stoer bovenuit torent. Als we hier aankomen is de berg in vol ornaat te zien. Het is een slapende vulkaan en een van de hoogste en gezichtsbepalende bergen van de Grote Kaukasus. Wat een verschil met de Ararat die zich nooit echt aan ons heeft laten zien. De Drievuldigheidskerk van Gergeti ligt op een hoogte van 2170 meter voor de  Kazbek. Ze zeggen dat het de meest gefotografeerde kerk van Georgië is en dat geloven we graag. De kerk ligt daar mooi te zijn in een steeds veranderend decor. Iedere keer wanneer je kijkt ziet het er anders uit door de wolken die voor de zon schuiven.

We komen in de middag aan in Stepantsminda, de officiële naam van Kazbegi. (Een opzichter bij de aanleg van de militaire weg, Kasibeg Tsjopikasjvili, liet de plaats naar zichzelf noemen, zijn zoon Aleksander Kasbegi, werd later een van de bekendste Georgische schrijvers). De busrit is zonder kleerscheuren verlopen. De Military Highway die Georgië met Rusland verbindt, is een goede weg. We hebben boodschappen bij ons voor drie dagen en zouden in de keuken van guesthouse Nazy kunnen koken. Dat is wat er op internet aan informatie wordt gegeven en waar we heel bewust voor hebben gekozen.Wanneer we aankomen is er gelijk verwarring. Een man geeft ons te kennen dat we op het goede adres zijn. Maar we staan voor een monsterlijk nieuw gebouw. Het pand van de foto zien we ook. Het ligt er pal achter. Daar moeten we zijn en die man kan wat mij betreft op het dak gaan zitten. Tuurlijk wil hij klanten in zijn toko, maar ons krijgt hij niet. Sjagrijnig omdat hij met handen en voeten blijft aandringen dat we toch echt bij hem moeten zijn, trek ik mijn tas woest naar het andere gebouw. Patrick volgt. Ondertussen zijn er ook twee vrouwen bij gekomen die al net zo hard naar ons roepen dat we abuis zijn. We keren op onze schreden terug. Laat dan maar zien waar we moeten wezen. We komen boven in een keurige kleine hotelkamer maar er is geen keuken. Ze tonen ons beneden de kleine ruimte waar ze zelf koken en geven aan dat we hier gebruik van mogen maken. Eigenlijk willen zij niets meer met ons te maken hebben. Als blikken konden doden vielen we gelijk neer. Ik zie het niet zitten om onder toeziend oog van deze vrouwen ons potje te moeten koken. Het voelt niet goed. De sfeer is verpest. Ondertussen heeft Patrick een telefoon in zijn hand gedrukt gekregen. Hij heeft mevrouw Nazy nu zelf aan de lijn.  Ze legt uit dat we wel degelijk op het goede adres zijn, dat we de keuken in het oude gebouw mogen gebruiken maar dat de faciliteiten wat betreft slapen en badkamer in het nieuwe complex veel beter zijn. Nu pas is duidelijk dat beide gebouwen van haar zijn. Wanneer we de keuken van het oude pand bekijken zijn we gerustgesteld. Wat een gedoe als men geen woord over de grens spreekt! Later spreken we Nazy ( wat een naam), in levende lijve. We leggen het aardige mens uit dat het verwarrend is wanneer ze op internet foto's plaatst die niet corresponderen met de werkelijke situatie. We worden gelukkig weer vriendjes met iedereen.

Later op deze dag lopen we naar het Roomshotel dat ook een vestiging in Kazbegi heeft. Het ligt magnifiek. Je kijkt vanaf het terras over het dorp heen naar de Kazbek. We drinken er huisgemaakte limonade. Onder een dekentje. Want het is herfst.