De drievuldigheidskerk van Gergeti

We slapen heerlijk in huize Nazy. Het is er stil. Geen blaffende honden en het is lekker koel. Na ons eerste nachtje gaan we al vroeg op pad naar de drievuldigheidskerk Gergeti. Het is een kleine twee uur klimmen en klauteren langs een smal pad waar ook de koeien weer vertegenwoordigd zijn. (Hun stront wordt trouwens verwerkt tot ronde briketten als brandstof voor de kachel). De klimtocht is goed te doen. Af en toe even uithijgen en weer door. We worden regelmatig gepasseerd door mensen met afritsbroeken. Deze noemen we voortaan drievuldigheidsbroeken. Jammer genoeg is het bewolkt en kunnen we de Kazbek niet in vol ornaat zien. Desalniettemin is het sprookjesachtig. Boven is het een gekkenhuis. Er staan rijen met Delica’s, de bekende 4x4-busjes die je huurt om een dagtrip te maken. We banen ons een weg naar de kerk. De daar aanwezige priester stuurt me weg, ik moet eerst een ’ skirt’  halen, lange broeken worden niet geaccepteerd. Hij is klaar met al die toeristen. Zijn gezicht spreekt boekdelen en terecht. Er mogen geen foto’s worden gemaakt. We kopen een mapje met kaarten. Beter kun je het binnen toch niet fotograferen. De afgebeelde heiligen hebben gelaatstrekken die je ook wel bij sterfelijke Georgiërs op de metro-roltrappen ziet: een kogelrond gezicht, boogvormige wenkbrauwen, een volle baard en een haardos nauwsluitend als een badmuts. Buiten zien we een prachtige Kaukasische hond. Je zou m zo mee naar huis nemen!

Op de terugweg komen we een stel tegen met een zelfde soort hond. Het dier vergezelt hen al vanaf het dorp. Zo leuk. Als je ze maar even aandacht geeft, blijven ze bij je. De meesten zijn geoormerkt. Dit betekent dat ze chemisch gecastreerd zijn. Dit hebben we ons tenminste laten vertellen.  Nazy heeft ook zo’n lobbes. Geketend aan zijn hok volgt hij ons altijd vanuit zijn ooghoeken. Als we hem een keer aaien zien we zijn stevige poten en voelen we zijn machtige, onverzettelijke lijf. Volgens Nazy is hij nog maar 10 maanden oud. We kunnen het nauwelijks geloven omdat hij als kettinghond zo’n uitgebluste indruk maakt. Hoe kun je zo’n Kaukasische herdershond die op de steppe de kudde bijeen hoort te drijven in godsnaam de hele dag aan een hok kluisteren?