De berghut in Ayden

Het is nu zaterdagavond. Zojuist in de keuken van de berghut ons eigen potje gekookt. 

De berghut is beeldschoon. Precies zoals de afbeelding beloofde.

De eigenaresse is een tandeloze vrouw, lelijk maar heel lief.

Haar twee zonen helpen in de zomer om dit pension te bestieren. Van vader geen enkel spoor, waarschijnlijk overleden.

Een van de jongens vertelde dat dit huis al 250 jaar in de familie is. Ze zijn hier graag. Hun flatje in Istanboel waar ze studeren, heeft geen uitzicht en weinig daglicht. Hier is het buitenleven compleet met kippen en geiten. Naast het huis klettert onophoudelijk een waterval.

Het huis is geheel van hout, mooi grijs verweerd.

We zijn niet de enige gasten. Er zijn twee jonge jongens uit Zwitserland, wat familieleden van de eigenaresse en een klef homostel. Dit koppel fluistert de hele tijd. We dachten eerst dat het een vader met zijn zoon was totdat ze bij elkaar kropen en elkaar betastten. Vanaf de bank beloeren ze iedereen. Heel onaangenaam. Het liefst ontwijken wij ze maar de slaapkamer is zo klein dat je toch het liefste in de gezamenlijke woonkamer zit waar de houtkachel snort en je lekker een boekie kunt lezen. ( het is hier in de bergen aanzienlijk kouder).

De omgeving is een grote tegenvaller. Het is hier een oord waar mensen naar de waterval komen kijken. Bussen rijden af en aan.

Het bulkt van de toeristische winkeltjes met goedkope snuisterijen en restaurantjes  die allemaal hetzelfde te bieden hebben. Schreeuwende reklameborden aan de gevels, kabels waar je je als een acrobaat vanaf kunt laten glijden en apparaten met een enorme boksbal waar je tegenaan kunt slaan terwijl je luistert naar We Will Rock you van Queen. 

Dit was allemaal niet te zien op de foto van de mooie berghut. Jammer al die lelijkheid. We proberen alleen oog te hebben voor de huizen die hier altijd al hebben gestaan, ver voor deze vorm van vertier toesloeg en  voor  de oudere bewoners. Ze passen ook helemaal niet in dit absurde decor. Ze schuifelen door hun prachtige moestuintjes waar de pompoenen en bonenplanten welig groeien. Ze dragen de klederdracht van hier, de vrouwen gebloemde hoofddoeken en schorten, zelf gebreide bonte sokken  en de mannen in het zwart met een mooi gilet aan en vaak een pet op. 

Vanochtend hebben we een dolmus gepakt om naar nog hoger gelegen gebied te gaan ( Kavrun )Althans, we dachten vroeg op pad te kunnen maar de chauffeur heeft ons anderhalf uur laten wachten. Voor 2 personen komt hij echt niet in beweging. Toen er nog wat reizigers bij kwamen konden we eindelijk vertrekken naar de hoogvlakte.

Het was een ware safari. De weg was zeer slecht en glibberig vanwege de regen van de dag ervoor.  Hotsend en klotsend langs de afgrond zonder vangrails. Onderweg pikten we nog wat meer mensen op. Een godswonder dat het busje de steile helling nog kon trotseren. 

Op de hoogvlakte aangekomen hadden we geen idee welke kant we op moesten. Wandelkaarten van dit gebied zijn niet te krijgen en de daar aanwezige wegbewijzering is verre van duidelijk.

Patrick heeft de app Maps Me op zijn telefoon. Dit moest soelaas bieden. We wilden op weg naar een paar mooi gelegen meren, hogerop gelegen.

Als twee berggeiten beklommen we de berg. Volgens de app moest dit toch echt het pad zijn. Geen pad te bekennen, alleen maar veel stenen die elk moment onder je voeten konden wegschieten. Na veel gedoe zonder ook maar iets op te schieten, zagen we dichte nevel optrekken. Binnen de kortste keren zagen we geen hand meer voor ogen. Het was bloedlink om door te gaan. Daarbij begon het ook nog te regenen.  We zijn terug gegaan, vergezeld door een grote hond die gelukkig geen kwaad in de zin had. Leuk beest met een grote krul in zijn staart.

Morgen gaan we het opnieuw proberen.