Het beoogde aantal stappen: Bakoe

We zijn in Bakoe. Eergister vroeg in de ochtend eerst vanuit Kobuleti naar Tiblisi met de trein en ‘ s avonds vanuit Tiblisi doorgereisd met de nachttrein. Jammer genoeg zie je niets van Azerbeidzjan. Je doorkruist al slapend het hele land in 9 uur tijd. Buiten is het aardedonker. Soms sta je stil op een station en kun je even uit het raam kijken. Op de verlaten perrons zie je hooguit een schaars verlicht kraampje, wat zwerfhonden en een handjevol mensen. Joost mag weten wat ze daar doen. De grens is snel bereikt vanuit Tiblisi. Een douanebeambte met een hoge pet op (van zichzelf ?) int paspoorten en visa. Later worden we één voor één uitgenodigd in een coupé waar dezelfde man, nu zonder hoge pet op, zitting houdt achter zijn pc met daarop vastgeklemd een kleine camera, wat vragen stelt over het doel van de reis en wat we in Armenië te zoeken hadden. De bagage blijft gelukkig onaangeroerd door zijn trawanten. We mogen gaan slapen. De lakenpakketten kunnen worden uitgepakt. Dit keer met het logo van de Azerbeidzjaanse spoorwegen. Blauw met wit, flink verwassen maar heerlijk fris. Deze treinreis lijkt meer comfortabel te worden dan die naar Yerevan. Toch is het hotsen en klotsen ook hier niet van de lucht. Meestal word je wakker wanneer de trein stil staat en dat is regelmatig het geval. Om 7 uur zijn we allebei wakker. Tot 9.30 uur kunnen we nog naar buiten kijken.Het is een dorre eentonige woestijn. (Het doet me denken aan het landschap in Iran) .Er lopen herders met kuddes geiten. Er staan identieke huizen op identieke ommuurde kavels. Buizen, waarschijnlijk voor olie en gas lopen parallel aan het spoor, kilometers lang. Op de stations waar we langs rijden wederom tientallen oliewagons die nooit meer in beweging zullen komen.. Als we in de buurt van Bakoe komen ligt aan de andere kant de Kaspische Zee. Er loopt een drukke snelweg naast. Kortom weinig aantrekkelijk tot nu toe. De trein mindert vaart. We rollen langzaam het station binnen. Het lijkt wel de terminal van een luchthaven. Roltrappen, onafzienbare rijen met loketten, spiegelende vloeren en zelfs een mysterieuze zwart-glimmende ‘sleeping box’ in de wachtruimte. We zijn met een tijdscapsule een compleet andere wereld ingeschoten. Er zijn geen ‘moecha’s’ (kruiers) of straatventers. Buiten lijkt het op de Zuid-As. Brede avenues, aangelijnde honden, dure Range Rovers en keurige parken met echt werkende fonteinen. We halen verbouwereerd onze eerste Manatten uit een geldautomaat en drinken Lavazza-koffie. Het appartement is op ruime loopafstand ( zeker 10.000 stappen) maar blijkt bij aankomst niet beschikbaar: problemen met de badwaterafvoer! De eigenaresse biedt ons telefonisch een alternatief in de oude medina aan en spreekt af in een welbekend restaurant dat evenwel onvindbaar blijkt. Niemand kent het en de straat met kasseien maar zonder huisnummers loopt om de hele medina heen. (Weer ‘ het beoogde aantal van 10.000 stappen ‘ volgens de stappenteller op de telefoon van Patrick.) Het restaurant zit verborgen in een steegje en het erboven gelegen appartement blijkt onaanvaardbaar smerig. De hoerige eigenaresse op teenloze gele rijglaarzen komt met een derde appartement op de proppen, in de buurt van het eerste. We zijn zo murw dat we na bezichtiging akkoord gaan. De eigenaresse zoeft weg achterin een mercedes met chauffeur.