Back to Tiblisi

De marshrutka naar Tiblisi staat er nog vanwege een lekke band. Met een fiks aantal passagiers eromheen dralend. Al hun bagage ligt op straat. Om bij het reservewiel te kunnen moest de chauffeur eerst een soort kast achterop de minibus demonteren. Ondertussen praten we met een jong Nederlands stel dat rept over een airbnb-tje in Tiblisi en een e-visumpje voor Azerbeidzan. Binnen 3 dagen geregeld. Patrick spitst zijn oren. Nu alle koffers en rugzakken weer ingeladen zijn blijkt er nog één zitplaats vrij te zijn. Als ik aangeef dat we met zijn tweeën zijn wijst hij op een soort poefje in het gangpad. Omdat we geen zin hebben in uren wachten op de volgende bus neemt Patrick mokkend plaats op het schopstoeltje in het verdomhoekje. Een medepassagier grapt over ‘discount seat’. We komen langs het Monument voor de Russisch-Georgische Vriendschap. Hoewel die vriendschap inmiddels toch aardig bekoeld moet zijn is het er een drukte van belang. Onze marshrutka rijdt stug door en niet eens zo heel onverantwoord. Als we onze bagage in Tiblisi terugkrijgen blijkt er een potje honing te lekken in Patrick’s rugzak. Hij veegt met een zakdoekje langs de doorsijpelende honing en bloedt meteen als een rund. Snel naar het appartement om de schade op te nemen. We pakken de verkeerde metro-uitgang en komen met onze rolkoffers bij een over de hele lengte opgebroken straat terecht. Het opgegeven adres blijkt vervolgens niet meer te bestaan. Desondanks komen we aan. Patrick kan zijn wonden likken.

In dit derde appartement van het aardige koppel vragen we een e-visum aan voor Azerbeidzjan. Zo simpel als ik het nu opschrijf is het in de verste verte niet.
Uren zijn we er mee in de weer  en het is absoluut door Patricks volharding dat het uiteindelijk lukt. Ik heb de moed allang opgegeven! Wij digibeten kampen met problemen waar een ander zijn hand niet voor om draait.Het digitaal invullen van een visumaanvraagformulier is niet de moeilijkheid maar wanneer er gevraagd wordt om een kopie van het paspoort toe te voegen, begint de narigheid.
Het formaat van de foto blijkt te groot te zijn en daarbij moet het van jpg naar jepeg of net andersom, daar wil ik vanaf zijn. Patrick bijt zich er helemaal in vast. Hij zoekt zich wezenloos in de wereld die internet heet naar uitleg over omzetten van foto’s van het ene formaat naar het andere. Zijn gezicht staat strak en de sfeer is gespannen. Het beste wat ik kan doen is zorgen voor koffie en voorkomen dat de honger ook nog eens toeslaat in deze benarde toestand. Even moet ik lachen om de situatie maar dat wordt mij niet in dank afgenomen. Ik zou het ook niet op prijsstellen wanneer ik op de toppen van mijn concentratie gestoord zou worden door gegniffel.
Na ruim twee uur ploeteren lukt het Patrick om de gewenste formaten toe te voegen aan het applicatieformulier. We kunnen door naar stap 4, de betaling!!!
Bekaf verlaten we ons onderkomen om een frisse neus te halen. Gelukkig is het vandaag mistroostig weer, geheel geschikt voor dit soort klussen. We hebben deze ochtend ook belastingaangifte gedaan voor Zijkanaal C al zijn we nog steeds niet actief en Cheap Tickets een mail gestuurd met de vraag of het mogelijk is onze tickets om te zetten. Het is niet handig om uit Yerevan terug te vliegen. Achteraf hadden we beter geen retourticket moeten regelen. Het loopt toch vaak anders dan je van te voren bedenkt.