Batoemi

Het heeft even geduurd maar ik pak de draad weer op. We hebben afscheid genomen van ons Istanbul pension in de bergen en van de lieve mensen daar. Güle güle .Het hoosde van de lucht en dit is zo gebleven tot vandaag. 

De grens met Georgië is behoorlijk hectisch.

We hebben bij voorbaat geen idee hoe het zal verlopen. Komt er een douanier in de bus of rijd je gewoon door?  Voor de grens passeren we talloze vrachtwagens die keurig staan opgesteld om gecontroleerd te worden. Het is een file van zeker 2 kilometer. 

Wij moeten uitstappen met onze bagage. De chauffeur maakt rechtsomkeer en laat ons achter in onzekerheid. Als makke schapen lopen we achter de massa aan, wat kun je beter doen? We lopen door een lange gang waar je niet naast elkaar kan lopen. De wanden bestaan uit golfplaten. De grond is zeiknat van de regen. Sommige mensen hebben dozen vol met spullen bij zich maar geen kar om het te vervoeren. Ze sjouwen zich een breuk en zorgen af en toe voor wat opstoppingen. Je hebt geen idee waar je naar toe gedreven wordt. Er komt geen eind aan.  Moeten we ons straks ontkleden om ‘onder de douche’ te gaan? Ik glij uit op een helling en val keihard op de grond. Langs glibberige afgronden geen probleem, maar hier maak ik een smakker. Alsof er niets gebeurd is, sta ik weer op. Gelukkig is het mijn rechterzij en niet mijn linkerbil waar ik op terecht ben gekomen. Patrick vroeg zich al af waar ik bleef.

We komen uit bij hekken. Daarboven staat ‘ other nationalities’. Daar moeten we wezen. Altijd weer spannend of je door mag of niet. Eenmaal langs de Turkse douane komen we door een grote hal in een helder verlichte, strak vormgegeven ruimte. We zijn bijna op Georgisch grondgebied. Voor ons staat een Russisch echtpaar. Het duurt heel lang voordat ze verder mogen. Checken, nog eens checken. De douanier loopt weg met hun paspoorten. Wij kijken onderwijl naar een scherm wat boven ons hoofd hangt. We zien een paar geketende damesarmen met de tekst dat de Amerikanen het project tegen mensen- en organensmokkel bekostigen. Bizarre afbeelding en tekst.

Gelukkig komt de beambte weer terug. De Russen mogen door en wij ook. We worden hartelijk welkom geheten in Georgië! 

Buiten zien we een dolmus die ons naar het centrum van Batoemi kan brengen. Helaas propvol. Hier hebben we geen zin in. Dan pakken we de volgende wel. Het regent nog steeds. We worden langzaamaan natter en natter. Een Nederlandse Turk spreekt ons aan. Hij heeft gezien dat we Nederlandse paspoorten hebben. Of we met hem en zijn gezin een taxi willen delen. Onafhankelijk als we willen zijn, bedanken wij voor dit voorstel. We redden ons zelf wel....

Het gaat nog harder hozen. In de menigte zoeken we de man die ons eigenlijk toch wel een zeer aanlokkelijk aanbod heeft gedaan. We proppen ons met z’n vijven in een aftandse Mercedes.

Patrick voorin en ik naast de echtgenote  van de man, de man zelf en zijn gezette dochter. Hij verhuurt huizen aan studenten in Nijmegen. Zijn vrouw heeft een winkel in Antalya. Hij pendelt heen en weer tussen Nederland en Turkije. Hij praat graag over zichzelf en is totaal niet geinteresseerd in ons. Never mind. Hij spreekt denigrerend over Georgië. Wat ga je daar dan doen vraag je je af.

Patrick heeft ondertussen de taxichauffeur zover gekregen om de eigenaresse van ons volgende onderkomen te bellen. We willen graag weten waar we de sleutel kunnen vinden bij aankomst. 

Het Turkse echtpaar wordt er ergens uit gezet in de stromende regen. Wij worden keurig voor de deur afgezet. Gelukkig dat we niet op eigen gelegenheid zijn gegaan want we hadden het nooit gevonden.

Eigenaresse Nona spreekt ook geen Engels. Ze laat ons binnen in het appartement. Haar adres hebben we gekozen uit 50 pagina’s met alleen maar wanstaltige accomodaties. We hebben bij voorbaat geen hoge pet op van Batoemi. 2 nachten is meer dan genoeg!

( ik plaats nog een foto van de mensen uit de berghut)

Tesekkürler oftewel dankjewel, voor de leuke tijd!