Terug naar Tiblisi

We zijn inmiddels in Kazbegi. Terug in Georgië dus. Armenië heeft een flinke deuk in ons reisbudget geslagen. Het leven is er duurder dan in Nederland vanwege een enorm tekort op de betalingsbalans. Landschappelijk is het prachtig maar buiten Yerevan is het zeer armoedig. Een derde van de bevolking verdient minder dan 1 dollar per dag. Je ziet vooral oude mannen op straat. Jonge mannen doen seizoenswerk in Rusland en vrouwen bestieren het huishouden. Het land heeft gesloten grenzen met Turkije en Azerbaidchan en is, nog maar net bevrijd van het Sovjet-juk, volledig op Rusland aangewezen. De mensen zijn stug of zijn er niet van om sociaal gewenst gedrag te vertonen, dat kan het ook zijn. Ze kunnen gezien het verleden West Europeanen missen als kiespijn.....?

Mijn maag rommelt nog wat na maar het grootste leed is geleden. Mijn God, wat kan een mens zich belabberd voelen.
(Gister vond de taxichauffeur het nodig om tijdens de rit naar het busstation een flinke rochel naar buiten te spuwen, net wat ik nodig heb om over mijn misselijkheid heen te komen.) 
Nu terug naar Yerevan waar Charles Aznavour nog galmt op het mooie station en het laatste verhaal door Patrick geschreven is geëindigd. Dankjewel lieve schat, ik neem het stokje weer over. Neemt niet weg, dat je je er heerlijk tegenaan mag blijven bemoeien. Jouw bijdragen zijn onmisbaar.

De nachttrein van Yerevan naar Tiblisi is okee. Eersteklas dit keer. Bij voorbaat verzekerd van een coupé voor ons alleen, heerlijk! Het blauwe lakenpakket ligt al klaar. De wagondame heeft ons verwelkomd en mij gecomplimenteerd met mijn blauwe kijkers. Zij kan niet meer stuk. We installeren ons door het vergeelde gordijn wat het uitzicht belemmert te verwijderen en de lampjes boven onze bedden aan te knippen. Uit de tassen komen de nodige spullen die we uitstallen op het tafeltje voor het raam. Zo, we kunnen gaan. Als het goed is komen we om 5 uur bij de grens. Tijd genoeg om een aantal uren achtereen te kunnen slapen. Eerst nog even naar buiten turen. Veel zien we niet. Het is 21.30 uur wanneer de oude trein zich zuchtend en puffend in beweging zet. Is het omdat we pal achter de locomotief hangen dat het schudden nog extremer lijkt dan de vorige keer? Patrick kijkt ‘ s nachts meerdere keren uit het raam om duidelijk te krijgen waarom de cadans keer op keer anders is. Klimt de trein of dalen we juist? 
In het boek ‘ De sprong naar het Zuiden’, wat ik nu aan het lezen ben, rept Paustovski over zijn treinreis vanuit Tiblisi naar Yerevan (Tiflis in die tijd) en zegt: ‘ hij knarste met al zijn klinknagels, veren en buffers en  kroop langzaam, zo langzaam, dat het met het oog haast niet waarneembaar was over smalle duizelingwekkende bruggen’.
Ik vraag aan Patrick wat buffers zijn. Ik ken het alleen van het gezegde: zorg ervoor dat je een buffer hebt. Het zijn de grote stootblokken voor en achter op de locomotief. Grappig, nooit geweten.
We slapen wederom weinig. Pas tegen de vroege ochtend vallen we in slaap, net voordat we Armenië verlaten en weer wakker moeten worden vanwege de paspoortcontrole welke smooth verloopt. De douanebeambte van Georgië echter, heeft er zin in, we krijgen een kruisverhoor over het doel van onze reis en of we iets aan te geven hebben. Ons ‘ nee’ is niet genoeg, onze koffers moeten open. Heel vervelend als je slaapdronken bent en ook nog eens geen ruimte hebt om je bende tentoon te spreiden. Hij komt behalve een paar vieze sokken en onderbroeken niets schokkends tegen. We mogen weer gaan slapen wat nu helemaal niet meer lukt.
De zon komt al op. Patrick heeft honger en valt aan op een zakje zoute Pretzels. Mijn maag keert zich nog even om.
Om 7.30 uur staan we op ons vertrouwde Tiblisi station. Veel slaperige toeristen verlaten als zombies de trein. Wij ook. Gelukkig hebben we niets meer uit te zoeken. We kennen de weg naar het appartement voor de komende 2 nachten. We huren het voor de tweede keer van een aardig stel. Via de app kunnen we hem rechtstreeks bereiken, buiten booking.com om. Wel zo handig. Hij heeft lange tijd in Duitsland gewoond en beheerst de taal vrij goed. Geen gedoe dus.

We kruipen gelijk in onze mand. De komende uren zijn we van de radar verdwenen. Even bijtanken om onze plannen om naar Kazbegi te gaan, vorm te kunnen geven.