Kutaisi

Voor dag en dauw zijn we opgestaan om de trein naar Kutaisi, de springplank naar de Grote Kaukasus, te halen. 4 uur treinen voor 4 Lari, ofwel 1 euro en 20 cent voor 2 personen! Niet te geloven.

De dag ervoor zijn  we al op zoek gegaan naar het station om uit te vogelen hoe laat de treinen vertrekken en van welk perron. Met de trein reizen is niet gangbaar in Georgië. Mensen nemen liever de marshrutka of taxi. 

Het station ligt buiten het centrum aan zee. Een prachtige plek met uitzicht op de stad, badend in het zonlicht.

Er zijn niet meer dan 2 sporen, perron 1 en perron 2. Dit scheelt een hoop uitzoekwerk. Het is heel lastig om informatie te krijgen. Er wordt zeer slecht Engels gesproken. Zelfs bij de infobalie. Gelukkig hangt er een dienstregeling op het raam van het loket. Helaas staan de tijden in onlogische volgorde. Met handen en voetenwerk, komen we erachter dat de trein om 8.35 vertrekt. 

Het blijkt dezelfde  boemeltrein te zijn waarvan Patrick gister een filmpje heeft gemaakt, met de machinist rommelend in zijn stuurcabine! 

We nemen plaats op de vieze stoelen. Ik baal dat ik geen lange broek aan heb. Hoeveel ongedierte huist er in deze zetel? 

In tegenstelling tot de marshrutka’s, vertrekt de trein precies op tijd.

De ramen zijn super smerig, we kunnen nauwelijks naar buiten kijken en daar is het ons nu net om te doen. Om de haverklap stopt de trein in kleine plaatsjes .Nu snappen we waarom het 4 uur moet duren. Na de kaart er nog even op nageslagen te hebben zien we dat het om een afstand van slechts  80 kilometer gaat.....

We vermaken ons met de mensen die binnenkomen om koopwaar aan de reizigers te slijten. De eerste die ten tonele verschijnt is een man met allemaal leesbrilletjes. Kan handig zijn als je een boekie wilt lezen en je jouw exemplaar thuis hebt laten liggen. Een vrouw in onze coupé hapt meteen toe. Patrick denkt dat ze in het complot zit om de verkoop aan te wakkeren. Een volgend moment maakt een vrouwtje met plastic zakjes, gevuld met zogenaamde simit-broodjes, ringvormig, bestrooid met maanzaad, haar opwachting. (Patrick is een verklaard anti-simit.). Ze kan ze aan de straatstenen niet kwijt. Keer op keer komt ze de wagon weer in met dezelfde hoeveelheid. Haar humeur lijkt er niet onder te lijden. Pas als er een concurrente binnenstapt met heerlijk geurende broodjes die grif verkocht worden, krijgt ze de pee in. Sjagrijnig gaat ze zitten. Uit het veld geslagen. Last but not least schuift een oud vrouwtje de coupé door. In haar handen draagt zij een ijzeren ring vol met zilveren vissen. Het stinkt een uur in de wind. Ook zij verdient vandaag niet veel.

We zien hoe de Georgiërs van hun afgedankte treinstellen afkomen: ze worden op een zijspoor gerangeerd en raken daar overwoekerd door struikgewas.

Rond 13.00 uur komen we aan in Kutaisi. Ons appartement ligt op een steenworp afstand van het station. We lopen erheen met de ons gebruikelijke omweg. Het is een heerlijke ruimte met hele hoge deuren die je wagenwijd open kan zetten. Eerst maar eens een kop koffie voordat we het stadje in gaan.